

Poliwęglan komorowy
Płyty komorowe z poliwęglanu produkowane są z żywicy poliwęglanowejmetodą koekstruzji. Oferta Plastics Group obejmuje następujące produkty - Makrolon firmy Bayer, Lexan.
Posiadają wiele atrakcyjnych właściwości
- wysoka termoizolacyjność (U do 1,0 w/m2K)
- odporność na warunki atmosferyczne
- odporność na uderzenia
- wysoka przepuszczalność światła
- niewielki ciężar
- duża sztywność
- zabezpieczenie warstwą anty UV
- trwałość (10 lat gwarancji)
- łatwość formowania na zimno i gorąco
Występuje w wersjach specjalnych
- no Drop - powłoka zapobiegająca skraplaniu
- IQ relax - zredukowana tansmisja ciepła IR
- Hail resistance - niemiecki certyfikat odporności na gradobicie
Nnajczęściej spotykane zastosowania to
- pokrycia i przeszklenia dachów obiektów sportowych, przemysłowych i handlowych
- klapy dymowe i świetliki
- zadaszenia pasaży, przystanków, wiat
- werandy, ogrody zimowe, balkony
- szklarnie, baseny
- ściany działowe
- sufity podwieszane
- bezpieczne wypełnienia okien i drzwi
Uwagi ogólne
- Dachy z płyt komorowych należy zawsze projektować z pochyleniem co najmniej 5° (ok. 90 mm/m) aby zapewnić spływ wody deszczowej.
- Płyty poliwęglanowe pozostają stabilne podczas długotrwałej pracy w zakresie temperatur od -40°C do + 120°C.
- Zabronione jest chodzenie bezpośrednio po płytach. w przypadkach koniecznych (np. podczas montażu) należy stosować deski („łaty”) oparte na co najmniej kilku żeberkach płyty.
Składowanie
- Składować płyty na płaskiej powierzchni lub na drewnianych belkach (kantówkach) mąjących powierzchnię nośną o szerokości minimum 100 mm, rozmieszczonych w odstępach nie większych niż 1 m. nie kłaść na rozgrzanych podłożach!
- Stos płyt okryć starannie nieprzeźroczystym jasnym materiałem w celu zabezpieczenia przed wiatrem, deszczem i słońcem. Charakterystycznym zjawiskiem towarzyszącym składowaniu wszelkich płyt z tworzyw sztucznych w stosie, w tym również płyt PC, jest występowanie efektu kumulacji ciepła, jeżeli stos zostanie wystawiony na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. W wyniku tego zjawiska temperatura wewnątrz stosu może osiągnąć znaczną wartość, przewyższającą temperaturę mięknienia folii maskującej. W rezultacie może dochodzić do sklejania się płyt ze sobą, a nawet trwałego wnikania folii maskującej w powierzchnię płyt. To ostatnie zjawisko może wystąpić również wtedy, gdy wykonawca, już po zamontowaniu płyt w konstrukcji nośnej będzie zbyt długo zwlekał z całkowitym usunięciem folii maskujących.
- Najlepiej jest przechowywać płyty w pomieszczeniu izolowanym od zewnętrznych warunków atmosferycznych.
Obróbka
Cięcie
- płyty komorowe z poliwęglanu można ciąć piłą tarczową o drobnych zębach lub piłą ręczną prowadzoną pod niewielkim kątem.
- podczas cięcia płyta musi być podparta możliwie blisko ostrza i należycie unieruchomiona by wyeliminować naprężenia i wibracje.
- należy usuwać z płyty pył i wióry stosując np. odkurzacz lub sprężone powietrze.
- otwarte krawędzie, powstałe po rozcięciu płyty, należy zabezpieczyć odpowiednią taśmą samoprzylepną, chroniącą przed wnikaniem do kanalików kurzu i insektów.
Wiercenie
- otwory w płytach komorowych z poliwęglanu można wiercić za pomocą typowych wierteł krętych do metalu lub wierteł widiowych.
- podczas wiercenia płyta musi ściśle przylegać do podłoża.
- nie wolno wiercić otworów bliżej niż 40 mm od brzegu arkusza (formatki)
Montaż
- Do zamontowania płyt komorowych z poliwęglanu można użyć wielu rozmaitych, występujących na rynku systemów mocowania. Na rysunkach zamieszczonych w cenniku przedstawiono zasadnicze sposoby mocowania, jakie umożliwia osprzęt dostępny w Plastics Group. przed montażem należy wszelkie uwagi zawarte w niniejszej instrukcji skonfrontować ze szczegółową instrukcją montażową dotyczącą konkretnie zastosowanego systemu.
- Mocowanie płyt komorowych powinno być ostatnią operacją procesu montażu. Konstrukcja nośna winna być wtedy w pełni przygotowana (wszelkie elementy składowe danego systemu na swoich właściwych miejscach; środki zabezpieczające konstrukcję nośną, tzn. impregnaty do drewna lub powłoki ochronne, o ile zostały zastosowane – całkowicie utwardzone).
- Dopuszczalne rozstawy podpór zależą od grubości płyty, wielkości obciążenia i sposobu mocowania. przy dobieraniu rozstawu podpór należy korzystać ze szczegółowych wykresów i tabel opracowanych przez producentów płyt (dostępne w Plastics Group).
- Nie montować płyt uszkodzonych w transporcie lub w czasie obróbki.
- Płyty komorowe typu Makrolon®multi UV posiadają warstwę chroniącą przed UV tylko po jednej stronie. strona ta pokryta jest folią maskującą z licznymi nadrukami (m.in. uwagami na temat składowania, obróbki montażu itp.). Płyty należy montować tą stroną ku górze (na zewnątrz). Folia maskująca po stronie nieodpornej na UV nie posiada nadruków.
- Bezpośrednio przed montażem należy oderwać folię maskującą (z obu powierzchni płyty) na odległość około 50 mm od brzegów formatki. Pełnego usunięcia folii maskujących dokonać niezwłocznie po zakończeniu montażu.
- Płyty należy instalować tak, aby żeberka przebiegały zgodnie z kierunkiem spadku dachu (płaszczyzna żeberek - pionowa), co zapewni lepsze odprowadzanie kondensatu.
- Kanaliki muszą być zabezpieczone przed wnikaniem kurzu i insektów oraz przed nadmiarem wilgoci. Górny brzeg powinien być szczelnie zamknięty: w tym celu stosuje się samoprzylepną nieprzepuszczalną (pełną) taśmę HDPE lub aluminiową o szerokości dopasowanej do grubości płyty. Dolny brzeg płyty zabezpiecza się samoprzylepną taśmą HDPE paroprzepuszczalną o odpowiedniej szerokości). Nie przepuszcza ona kurzu i insektów, pozwala natomiast powietrzu wnikać i uchodzić z kanalików, dzięki czemu następuje wyrównanie zawartości pary wodnej w powietrzu zgromadzonym w kanalikach i powietrzu zewnętrznym. Proces ten nie pogarsza własności izolacyjnych płyty. Opcjonalnie na dolnej krawędzi można również stosować taśmę pełną HDPE. Wybór metody zabezpieczenia należy skonsultować ze specjalistą Plastics Group.
- Brzegi płyt umiejscowionych na szczególnych połaciach dachu, takich jak okapy, kalenice i wezgłowia, oprócz zabezpieczenia odpowiednimi taśmami wymagają także zastosowania profilu aluminiowego „F” lub poliwęglanowego „U” i uszczelnienia silikonem.
- Należy upewnić się, że uszczelki, środki uszczelniające i inne materiały pomocnicze użyte przy instalacji nie oddziałują szkodliwie na płyty. W razie wątpliwości należy kontaktować się z bezpośrednim dostawcą płyt.
- Dostępne w PLASTICS GROUP uszczelki i masy uszczelniające zostały sprawdzone pod kątem zgodności chemicznej z poliwęglanem.
- Należy zapewnić właściwą głębokość osadzenia płyty w profilu mocującym (min. 20 mm). Należy pamiętać, żeby co najmniej jedno żeberko było osadzone i zaciśnięte w profilu systemu nośnego.
- Z uwagi na rozszerzalność cieplną płyt poliwęglanowych, która jest zazwyczaj inna od pozostałych materiałów występujących w konstrukcji, płyt nie można osadzać ich zbyt ściśle. Instalacja bez wystarczającego luzu może doprowadzić do powstania naprężeń cieplnych i wyboczeń. W praktyce wymagany luz dylatacyjny można ocenić na 3,5 mm na każdy metr długości lub szerokości formatki. Podobnie, aby zapewnić płycie swobodę ruchów dylatacyjnych związanych ze zmianami temperatury podczas eksploatacji, w przypadku arkusza o długości 2000 mm wiercone otwory powinny mieć średnicę co najmniej 6 mm większą od średnicy trzpienia śruby mocującej, a otwory na podkładki grzybkowe - średnicę minimum 18 mm. Każde kolejne 1000 mm długości arkusza wymaga zwiększenia średnicy otworu o dalsze 2,5 mm.
- Nie wolno mocować i zaciskać płyt zbyt silnie, gdyż odbierze im to swobodę ruchów termicznych wywierając niekorzystny wpływ na konstrukcję.
- Na płatwiach okapowych oraz w miejscach występowania dużych obciążeń wiatrowych konieczne są dodatkowe mocowania. Do tego celu służą podkładki grzybkowe z poliamidu. Również w tym przypadku nie wolno dokręcać śrub zbyt mocno.
- Maksymalne wystawanie końca płyty poza płatew okapową powinno wynosić 50 - 60 mm. Zapewni to prawidłowy spływ wody deszczowej do rynny.
Konserwacja
- Zalecane jest okresowe czyszczenie płyt podczas eksploatacji.
- Do mycia używać letniej wody z dodatkiem łagodnych środków czyszczących stosowanych w gospodarstwie domowym i gąbki.
- Nie szorować płyt szczotkami lub ostrymi przedmiotami. Unikać środków ściernych i silnie alkalicznych.
- Unikać kontaktu zabezpieczonej przed UV powierzchni płyt z rozpuszczalnikiem butylowym lub alkoholem izopropylowym.
- Należy pamiętać, że środki czyszczące i rozpuszczalniki nadające się do czyszczenia poliwęglanu mogą być niebezpieczne dla powierzchni pokrytej warstwą absorbera UV. w przypadku wątpliwości przeprowadzić uprzednio test środka czyszczącego na próbce płyty lub zasięgnąć porady u swego dostawcy.
Uwagi ogólne
- Dachy z płyt komorowych należy zawsze projektować z pochyleniem co najmniej 5° (ok. 90 mm/m) aby zapewnić spływ wody deszczowej.
- Płyty poliwęglanowe pozostają stabilne podczas długotrwałej pracy w zakresie temperatur od -40°C do + 120°C.
- Zabronione jest chodzenie bezpośrednio po płytach. w przypadkach koniecznych (np. podczas montażu) należy stosować deski („łaty”) oparte na co najmniej kilku żeberkach płyty.
Składowanie
- Składować płyty na płaskiej powierzchni lub na drewnianych belkach (kantówkach) mąjących powierzchnię nośną o szerokości minimum 100 mm, rozmieszczonych w odstępach nie większych niż 1 m. nie kłaść na rozgrzanych podłożach!
- Stos płyt okryć starannie nieprzeźroczystym jasnym materiałem w celu zabezpieczenia przed wiatrem, deszczem i słońcem. Charakterystycznym zjawiskiem towarzyszącym składowaniu wszelkich płyt z tworzyw sztucznych w stosie, w tym również płyt PC, jest występowanie efektu kumulacji ciepła, jeżeli stos zostanie wystawiony na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. W wyniku tego zjawiska temperatura wewnątrz stosu może osiągnąć znaczną wartość, przewyższającą temperaturę mięknienia folii maskującej. W rezultacie może dochodzić do sklejania się płyt ze sobą, a nawet trwałego wnikania folii maskującej w powierzchnię płyt. To ostatnie zjawisko może wystąpić również wtedy, gdy wykonawca, już po zamontowaniu płyt w konstrukcji nośnej będzie zbyt długo zwlekał z całkowitym usunięciem folii maskujących.
- Najlepiej jest przechowywać płyty w pomieszczeniu izolowanym od zewnętrznych warunków atmosferycznych.
Obróbka
Cięcie
- płyty komorowe z poliwęglanu można ciąć piłą tarczową o drobnych zębach lub piłą ręczną prowadzoną pod niewielkim kątem.
- podczas cięcia płyta musi być podparta możliwie blisko ostrza i należycie unieruchomiona by wyeliminować naprężenia i wibracje.
- należy usuwać z płyty pył i wióry stosując np. odkurzacz lub sprężone powietrze.
- otwarte krawędzie, powstałe po rozcięciu płyty, należy zabezpieczyć odpowiednią taśmą samoprzylepną, chroniącą przed wnikaniem do kanalików kurzu i insektów.
Wiercenie
- otwory w płytach komorowych z poliwęglanu można wiercić za pomocą typowych wierteł krętych do metalu lub wierteł widiowych.
- podczas wiercenia płyta musi ściśle przylegać do podłoża.
- nie wolno wiercić otworów bliżej niż 40 mm od brzegu arkusza (formatki)
Montaż
- Do zamontowania płyt komorowych z poliwęglanu można użyć wielu rozmaitych, występujących na rynku systemów mocowania. Na rysunkach zamieszczonych w cenniku przedstawiono zasadnicze sposoby mocowania, jakie umożliwia osprzęt dostępny w Plastics Group. przed montażem należy wszelkie uwagi zawarte w niniejszej instrukcji skonfrontować ze szczegółową instrukcją montażową dotyczącą konkretnie zastosowanego systemu.
- Mocowanie płyt komorowych powinno być ostatnią operacją procesu montażu. Konstrukcja nośna winna być wtedy w pełni przygotowana (wszelkie elementy składowe danego systemu na swoich właściwych miejscach; środki zabezpieczające konstrukcję nośną, tzn. impregnaty do drewna lub powłoki ochronne, o ile zostały zastosowane – całkowicie utwardzone).
- Dopuszczalne rozstawy podpór zależą od grubości płyty, wielkości obciążenia i sposobu mocowania. przy dobieraniu rozstawu podpór należy korzystać ze szczegółowych wykresów i tabel opracowanych przez producentów płyt (dostępne w Plastics Group).
- Nie montować płyt uszkodzonych w transporcie lub w czasie obróbki.
- Płyty komorowe typu Makrolon®multi UV posiadają warstwę chroniącą przed UV tylko po jednej stronie. strona ta pokryta jest folią maskującą z licznymi nadrukami (m.in. uwagami na temat składowania, obróbki montażu itp.). Płyty należy montować tą stroną ku górze (na zewnątrz). Folia maskująca po stronie nieodpornej na UV nie posiada nadruków.
- Bezpośrednio przed montażem należy oderwać folię maskującą (z obu powierzchni płyty) na odległość około 50 mm od brzegów formatki. Pełnego usunięcia folii maskujących dokonać niezwłocznie po zakończeniu montażu.
- Płyty należy instalować tak, aby żeberka przebiegały zgodnie z kierunkiem spadku dachu (płaszczyzna żeberek - pionowa), co zapewni lepsze odprowadzanie kondensatu.
- Kanaliki muszą być zabezpieczone przed wnikaniem kurzu i insektów oraz przed nadmiarem wilgoci. Górny brzeg powinien być szczelnie zamknięty: w tym celu stosuje się samoprzylepną nieprzepuszczalną (pełną) taśmę HDPE lub aluminiową o szerokości dopasowanej do grubości płyty. Dolny brzeg płyty zabezpiecza się samoprzylepną taśmą HDPE paroprzepuszczalną o odpowiedniej szerokości). Nie przepuszcza ona kurzu i insektów, pozwala natomiast powietrzu wnikać i uchodzić z kanalików, dzięki czemu następuje wyrównanie zawartości pary wodnej w powietrzu zgromadzonym w kanalikach i powietrzu zewnętrznym. Proces ten nie pogarsza własności izolacyjnych płyty. Opcjonalnie na dolnej krawędzi można również stosować taśmę pełną HDPE. Wybór metody zabezpieczenia należy skonsultować ze specjalistą Plastics Group.
- Brzegi płyt umiejscowionych na szczególnych połaciach dachu, takich jak okapy, kalenice i wezgłowia, oprócz zabezpieczenia odpowiednimi taśmami wymagają także zastosowania profilu aluminiowego „F” lub poliwęglanowego „U” i uszczelnienia silikonem.
- Należy upewnić się, że uszczelki, środki uszczelniające i inne materiały pomocnicze użyte przy instalacji nie oddziałują szkodliwie na płyty. W razie wątpliwości należy kontaktować się z bezpośrednim dostawcą płyt.
- Dostępne w PLASTICS GROUP uszczelki i masy uszczelniające zostały sprawdzone pod kątem zgodności chemicznej z poliwęglanem.
- Należy zapewnić właściwą głębokość osadzenia płyty w profilu mocującym (min. 20 mm). Należy pamiętać, żeby co najmniej jedno żeberko było osadzone i zaciśnięte w profilu systemu nośnego.
- Z uwagi na rozszerzalność cieplną płyt poliwęglanowych, która jest zazwyczaj inna od pozostałych materiałów występujących w konstrukcji, płyt nie można osadzać ich zbyt ściśle. Instalacja bez wystarczającego luzu może doprowadzić do powstania naprężeń cieplnych i wyboczeń. W praktyce wymagany luz dylatacyjny można ocenić na 3,5 mm na każdy metr długości lub szerokości formatki. Podobnie, aby zapewnić płycie swobodę ruchów dylatacyjnych związanych ze zmianami temperatury podczas eksploatacji, w przypadku arkusza o długości 2000 mm wiercone otwory powinny mieć średnicę co najmniej 6 mm większą od średnicy trzpienia śruby mocującej, a otwory na podkładki grzybkowe - średnicę minimum 18 mm. Każde kolejne 1000 mm długości arkusza wymaga zwiększenia średnicy otworu o dalsze 2,5 mm.
- Nie wolno mocować i zaciskać płyt zbyt silnie, gdyż odbierze im to swobodę ruchów termicznych wywierając niekorzystny wpływ na konstrukcję.
- Na płatwiach okapowych oraz w miejscach występowania dużych obciążeń wiatrowych konieczne są dodatkowe mocowania. Do tego celu służą podkładki grzybkowe z poliamidu. Również w tym przypadku nie wolno dokręcać śrub zbyt mocno.
- Maksymalne wystawanie końca płyty poza płatew okapową powinno wynosić 50 - 60 mm. Zapewni to prawidłowy spływ wody deszczowej do rynny.
Konserwacja
- Zalecane jest okresowe czyszczenie płyt podczas eksploatacji.
- Do mycia używać letniej wody z dodatkiem łagodnych środków czyszczących stosowanych w gospodarstwie domowym i gąbki.
- Nie szorować płyt szczotkami lub ostrymi przedmiotami. Unikać środków ściernych i silnie alkalicznych.
- Unikać kontaktu zabezpieczonej przed UV powierzchni płyt z rozpuszczalnikiem butylowym lub alkoholem izopropylowym.
- Należy pamiętać, że środki czyszczące i rozpuszczalniki nadające się do czyszczenia poliwęglanu mogą być niebezpieczne dla powierzchni pokrytej warstwą absorbera UV. w przypadku wątpliwości przeprowadzić uprzednio test środka czyszczącego na próbce płyty lub zasięgnąć porady u swego dostawcy.
Poliwęglan komorowy
Płyty komorowe z poliwęglanu produkowane są z żywicy poliwęglanowejmetodą koekstruzji. Oferta Plastics Group obejmuje następujące produkty - Makrolon firmy Bayer, Lexan.
Posiadają wiele atrakcyjnych właściwości
- wysoka termoizolacyjność (U do 1,0 w/m2K)
- odporność na warunki atmosferyczne
- odporność na uderzenia
- wysoka przepuszczalność światła
- niewielki ciężar
- duża sztywność
- zabezpieczenie warstwą anty UV
- trwałość (10 lat gwarancji)
- łatwość formowania na zimno i gorąco
Występuje w wersjach specjalnych
- no Drop - powłoka zapobiegająca skraplaniu
- IQ relax - zredukowana tansmisja ciepła IR
- Hail resistance - niemiecki certyfikat odporności na gradobicie
Nnajczęściej spotykane zastosowania to
- pokrycia i przeszklenia dachów obiektów sportowych, przemysłowych i handlowych
- klapy dymowe i świetliki
- zadaszenia pasaży, przystanków, wiat
- werandy, ogrody zimowe, balkony
- szklarnie, baseny
- ściany działowe
- sufity podwieszane
- bezpieczne wypełnienia okien i drzwi
Poliwęglan komorowy jest materiałem najczęściej i najchętniej wybieranym do budowy naświetleń dachowych, zadaszeń, daszków oraz okien przemysłowych. Dzięki swojej ażurowej budowie płyty komorowe z poliwęglanu są stosunkowo lekkie, a jednocześnie zachowują właściwości, jakimi charakteryzują typowe płyty poliwęglanowe – są odporne na uszkodzenia oraz zmienne warunki atmosferyczne, przepuszczają światło i wyróżniają się bardzo dobrymi parametrami termoizolacyjnymi.
W połączeniu z profilami aluminiowymi płyty z poliwęglanu komorowego bardzo dobrze nadają się do tworzenia konstrukcji modułowych, które można – zależnie od potrzeb – rozbudowywać. Dodatkowym atutem konstrukcji wykonanych z płyty z poliwęglanu jest możliwość wymiany uszkodzonych sekcji. W razie wystąpienia uszkodzenia wymianie podlega tylko jedna płyta poliwęglanowa. To sprawia, że konstrukcje, od których wzniesienia wykorzystano poliweglan komorowy są stosunkowo nie drogie w eksploatacji i utrzymaniu.
Poliwęglan komorowy zachowuje dużą sztywność. Nie utrudnia to jednak jego modelowania. Tworzywo może być z łatwością gięte na ciepło i na zimno, dzięki czemu możliwe jest kształtowanie dowolnych konstrukcji – daszków, świetlików, świetlików łukowych.
Dane techniczne
Własności | Opis | Norma | Wartość |
---|---|---|---|
Własności fizyczne |
Gęstość Współczynnik załamania światła Absorpcja wody, 24 godz., 23°C Przemakalność (grubość 1 mm) |
DIN 53449 DIN 53491 DIN 53495 DIN 53122 |
1,2 g/cm3 1,58 0,36 % 1,58 g/m2 |
Własności mechaniczne | Umowna granica plastyczności Wytrzymałość na rozciąganie Wydłużenie odpowiadające umownej granicy plastyczności Wydłużenie do zerwania Moduł sprężystości Udarność z karbem Udarność dla płyt komorowych - grubość do 4,5 mm - grubość od 6 mm |
DIN 53455 |
> 60 MPa |
Własności cieplne | Temperatura mięknienia Vicata ‘B’ Temperatura trwałości kształtu (obciążenie 1,82 MPa) Współczynnik liniowej rozszerzalności cieplnej Przewodność cieplna Maksymalna temperatura pracy - bez obciążenia - praca ciągła - praca krótkotrwała |
DIN 53460 ASTM D648 DIN 53752 DIN 52612 |
145 - 150°C 135 - 140°C 6,7 x 10/ K 0,21 W/(m x K) 100°C 135°C |
Przepuszczalność światła |
Płyty bezbarwne Płyty brązowe Płyty opalowe |
Od 79 % do 54 % w zależności od grubości i struktury Od 61 % do 34 % w zależności od grubości i struktury Od 77 % do 28 % w zależności od grubości i struktury |
Uwagi ogólne
- Dachy z płyt komorowych należy zawsze projektować z pochyleniem co najmniej 5° (ok. 90 mm/m) aby zapewnić spływ wody deszczowej.
- Płyty poliwęglanowe pozostają stabilne podczas długotrwałej pracy w zakresie temperatur od -40°C do + 120°C.
- Zabronione jest chodzenie bezpośrednio po płytach. w przypadkach koniecznych (np. podczas montażu) należy stosować deski („łaty”) oparte na co najmniej kilku żeberkach płyty.
Składowanie
- Składować płyty na płaskiej powierzchni lub na drewnianych belkach (kantówkach) mąjących powierzchnię nośną o szerokości minimum 100 mm, rozmieszczonych w odstępach nie większych niż 1 m. nie kłaść na rozgrzanych podłożach!
- Stos płyt okryć starannie nieprzeźroczystym jasnym materiałem w celu zabezpieczenia przed wiatrem, deszczem i słońcem. Charakterystycznym zjawiskiem towarzyszącym składowaniu wszelkich płyt z tworzyw sztucznych w stosie, w tym również płyt PC, jest występowanie efektu kumulacji ciepła, jeżeli stos zostanie wystawiony na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. W wyniku tego zjawiska temperatura wewnątrz stosu może osiągnąć znaczną wartość, przewyższającą temperaturę mięknienia folii maskującej. W rezultacie może dochodzić do sklejania się płyt ze sobą, a nawet trwałego wnikania folii maskującej w powierzchnię płyt. To ostatnie zjawisko może wystąpić również wtedy, gdy wykonawca, już po zamontowaniu płyt w konstrukcji nośnej będzie zbyt długo zwlekał z całkowitym usunięciem folii maskujących.
- Najlepiej jest przechowywać płyty w pomieszczeniu izolowanym od zewnętrznych warunków atmosferycznych.
Obróbka
Cięcie
- płyty komorowe z poliwęglanu można ciąć piłą tarczową o drobnych zębach lub piłą ręczną prowadzoną pod niewielkim kątem.
- podczas cięcia płyta musi być podparta możliwie blisko ostrza i należycie unieruchomiona by wyeliminować naprężenia i wibracje.
- należy usuwać z płyty pył i wióry stosując np. odkurzacz lub sprężone powietrze.
- otwarte krawędzie, powstałe po rozcięciu płyty, należy zabezpieczyć odpowiednią taśmą samoprzylepną, chroniącą przed wnikaniem do kanalików kurzu i insektów.
Wiercenie
- otwory w płytach komorowych z poliwęglanu można wiercić za pomocą typowych wierteł krętych do metalu lub wierteł widiowych.
- podczas wiercenia płyta musi ściśle przylegać do podłoża.
- nie wolno wiercić otworów bliżej niż 40 mm od brzegu arkusza (formatki)
Montaż
- Do zamontowania płyt komorowych z poliwęglanu można użyć wielu rozmaitych, występujących na rynku systemów mocowania. Na rysunkach zamieszczonych w cenniku przedstawiono zasadnicze sposoby mocowania, jakie umożliwia osprzęt dostępny w Plastics Group. przed montażem należy wszelkie uwagi zawarte w niniejszej instrukcji skonfrontować ze szczegółową instrukcją montażową dotyczącą konkretnie zastosowanego systemu.
- Mocowanie płyt komorowych powinno być ostatnią operacją procesu montażu. Konstrukcja nośna winna być wtedy w pełni przygotowana (wszelkie elementy składowe danego systemu na swoich właściwych miejscach; środki zabezpieczające konstrukcję nośną, tzn. impregnaty do drewna lub powłoki ochronne, o ile zostały zastosowane – całkowicie utwardzone).
- Dopuszczalne rozstawy podpór zależą od grubości płyty, wielkości obciążenia i sposobu mocowania. przy dobieraniu rozstawu podpór należy korzystać ze szczegółowych wykresów i tabel opracowanych przez producentów płyt (dostępne w Plastics Group).
- Nie montować płyt uszkodzonych w transporcie lub w czasie obróbki.
- Płyty komorowe typu Makrolon®multi UV posiadają warstwę chroniącą przed UV tylko po jednej stronie. strona ta pokryta jest folią maskującą z licznymi nadrukami (m.in. uwagami na temat składowania, obróbki montażu itp.). Płyty należy montować tą stroną ku górze (na zewnątrz). Folia maskująca po stronie nieodpornej na UV nie posiada nadruków.
- Bezpośrednio przed montażem należy oderwać folię maskującą (z obu powierzchni płyty) na odległość około 50 mm od brzegów formatki. Pełnego usunięcia folii maskujących dokonać niezwłocznie po zakończeniu montażu.
- Płyty należy instalować tak, aby żeberka przebiegały zgodnie z kierunkiem spadku dachu (płaszczyzna żeberek - pionowa), co zapewni lepsze odprowadzanie kondensatu.
- Kanaliki muszą być zabezpieczone przed wnikaniem kurzu i insektów oraz przed nadmiarem wilgoci. Górny brzeg powinien być szczelnie zamknięty: w tym celu stosuje się samoprzylepną nieprzepuszczalną (pełną) taśmę HDPE lub aluminiową o szerokości dopasowanej do grubości płyty. Dolny brzeg płyty zabezpiecza się samoprzylepną taśmą HDPE paroprzepuszczalną o odpowiedniej szerokości). Nie przepuszcza ona kurzu i insektów, pozwala natomiast powietrzu wnikać i uchodzić z kanalików, dzięki czemu następuje wyrównanie zawartości pary wodnej w powietrzu zgromadzonym w kanalikach i powietrzu zewnętrznym. Proces ten nie pogarsza własności izolacyjnych płyty. Opcjonalnie na dolnej krawędzi można również stosować taśmę pełną HDPE. Wybór metody zabezpieczenia należy skonsultować ze specjalistą Plastics Group.
- Brzegi płyt umiejscowionych na szczególnych połaciach dachu, takich jak okapy, kalenice i wezgłowia, oprócz zabezpieczenia odpowiednimi taśmami wymagają także zastosowania profilu aluminiowego „F” lub poliwęglanowego „U” i uszczelnienia silikonem.
- Należy upewnić się, że uszczelki, środki uszczelniające i inne materiały pomocnicze użyte przy instalacji nie oddziałują szkodliwie na płyty. W razie wątpliwości należy kontaktować się z bezpośrednim dostawcą płyt.
- Dostępne w PLASTICS GROUP uszczelki i masy uszczelniające zostały sprawdzone pod kątem zgodności chemicznej z poliwęglanem.
- Należy zapewnić właściwą głębokość osadzenia płyty w profilu mocującym (min. 20 mm). Należy pamiętać, żeby co najmniej jedno żeberko było osadzone i zaciśnięte w profilu systemu nośnego.
- Z uwagi na rozszerzalność cieplną płyt poliwęglanowych, która jest zazwyczaj inna od pozostałych materiałów występujących w konstrukcji, płyt nie można osadzać ich zbyt ściśle. Instalacja bez wystarczającego luzu może doprowadzić do powstania naprężeń cieplnych i wyboczeń. W praktyce wymagany luz dylatacyjny można ocenić na 3,5 mm na każdy metr długości lub szerokości formatki. Podobnie, aby zapewnić płycie swobodę ruchów dylatacyjnych związanych ze zmianami temperatury podczas eksploatacji, w przypadku arkusza o długości 2000 mm wiercone otwory powinny mieć średnicę co najmniej 6 mm większą od średnicy trzpienia śruby mocującej, a otwory na podkładki grzybkowe - średnicę minimum 18 mm. Każde kolejne 1000 mm długości arkusza wymaga zwiększenia średnicy otworu o dalsze 2,5 mm.
- Nie wolno mocować i zaciskać płyt zbyt silnie, gdyż odbierze im to swobodę ruchów termicznych wywierając niekorzystny wpływ na konstrukcję.
- Na płatwiach okapowych oraz w miejscach występowania dużych obciążeń wiatrowych konieczne są dodatkowe mocowania. Do tego celu służą podkładki grzybkowe z poliamidu. Również w tym przypadku nie wolno dokręcać śrub zbyt mocno.
- Maksymalne wystawanie końca płyty poza płatew okapową powinno wynosić 50 - 60 mm. Zapewni to prawidłowy spływ wody deszczowej do rynny.
Konserwacja
- Zalecane jest okresowe czyszczenie płyt podczas eksploatacji.
- Do mycia używać letniej wody z dodatkiem łagodnych środków czyszczących stosowanych w gospodarstwie domowym i gąbki.
- Nie szorować płyt szczotkami lub ostrymi przedmiotami. Unikać środków ściernych i silnie alkalicznych.
- Unikać kontaktu zabezpieczonej przed UV powierzchni płyt z rozpuszczalnikiem butylowym lub alkoholem izopropylowym.
- Należy pamiętać, że środki czyszczące i rozpuszczalniki nadające się do czyszczenia poliwęglanu mogą być niebezpieczne dla powierzchni pokrytej warstwą absorbera UV. w przypadku wątpliwości przeprowadzić uprzednio test środka czyszczącego na próbce płyty lub zasięgnąć porady u swego dostawcy.